آشنایی با نام اجزای ارتودنسی

هنگامی که برای مشاوره به یک متخصص ارتودنسی مراجعه می کنید، ممکن است اصطلاحات ناآشنایی مربوط به تشخیص و روند درمان بشنوید. با اینکه متخصص ارتودنسی باید تمام مواردی را که برای بیمار ابهام برانگیز است، توضیح دهد اما بهتر است بیمار قبل از ارتودنسی اطلاعاتی راجع به درمان ارتودنسی پیدا کند. به همین دلیل در این مقاله لیستی از عنوان های پرکاربردی که ممکن است از متخصص ارتودنسی خود هنگام مشاوره و حتی طی مدت زمان ارتودنسی دندان بشنوید، را تهیه کردیم. پس برای آشنایی بیشتر با اجزای ارتودنسی ادامه مطلب را دنبال کنید.

بریس ارتودنسی:

هر ابزاری که به منظور تنظیم موقعیت فک، حرکت دادن و ثابت نگه داشتن دندان ها طراحی شده باشد را بریس ارتودنسی می گویند. این ابزار ها می توانند متحرک باشند یا به صورت دائمی یا نیمه دائمی روی دندان ها قرار بگیرند.

بند:

بند ها حلقه هایی فلزی هستند که اغلب به رنگ دندان های آسیاب (کوچک و بزرگ) که قرار است به آن متصل شوند، در می آیند. بند ها در اندازه های متفاوتی موجود هستند که متخصص ارتودنسی با توجه به اندازه دندان بیمار، بند مناسب را انتخاب و دور دندان قرار می دهد. سپس آن را تنگ تر می کند. برای نگه داشتن بند ها سر جای خود، از نوعی چسب دندان استفاده می شود. این چسب به هیچ عنوان مضر نبوده و از پوسیدگی دندان جلوگیری می کند. پس از قرار دادن بند، ارتودنتیست تکیه گاه یا لنگر ارتودنسی دندان را در مقابل بریس نصب می کند تا به سایر دندان ها نیز فشار وارد شود.

سیم ارتودنسی (آرچ وایر)

سیم اصلی ارتودنسی که با نام آرچ وایر نیز شناخته می شود، به شکل انحنای خاص دهان ساخته شده و به براکت های هر دندان متصل می شود. سیم ارتودنسی فشار مداومی را به براکت ها و دندان ها وارد می کند که به مرور زمان آنها را به موقعیت اصلی شان باز می گرداند. معمولا بیمار طی دوره درمان خود نیاز به تعویض چند آرچ وایر خواهد داشت که هر کدام دندان ها را به سمت موقعیت نهایی شان نزدیک تر می کنند.

براکت

در واقع براکت ها کار اصلی کشیدن یا هل دادن دندان ها را انجام می دهند. آنها به طور مستقیم روی دندان ها سوار می شوند و سوراخ کوچکی برای رد شدن آرچ وایر ها دارند. براکت ها انواع مختلفی دارند و می توانند از نوع فلزی یا سرامیکی شفاف باشند.

کش ارتودنسی

به طور کلی می توان گفت سه نوع کش در درمان ارتودنسی استفاده می شود.

• رابر بند (الاستیک)

رابر بند ها متحرک هستند. آنها به قلاب های براکت ها وصل شده و دندان های فک بالا و پایین را به هم متصل می کنند. فشار مداوم ناشی از کشیده شدن رابر بند، به حرکت دندان های بالا و پایین کمک می کند تا مشکلات بایت اصلاح شود.

• اورینگ(o-ring)

اورینگ ها کش های گرد و کوچکی هستند که به دور براکت ها بسته می شوند تا کش ارتودنسی را در سوراخ براکت نگه دارند. این کش ها در رنگ های مختلف موجود هستند که به سلیقه بیمار انتخاب می شوند.

• جداکننده

کش های ریزی هستند که در میان دو دندان قرار داده می شوند. این کش ها پس از مدتی میان دندان ها فاصله ایجاد می کنند و امکان بستن بند را به دور آنها فراهم می کنند.

فنر مارپیچ (اسپرینگ)

فنر مارپیچ روی سیم ارتودنسی و مابین براکت ها قرار می گیرد. فنر ارتودنسی بین دو براکت فاصله ایجاد کرده و دو دندان کنار هم را در یک فک جدا می کند.

قلاب (هوک)

هوک ارتودنسی، قلابی فلزی بوده که از گوشه براکت بیرون زده است. برخی از قلاب ها متحرک هستند ولی اکثر قلاب ها جزئی از بدنه براکت ها می باشند. فنر های مارپیچ یا الاستیک (رابر بند) به این قلاب ها متصل می شوند و امکان تنظیم فاصله یا تغییر همترازی استخوان های فک را فراهم می کنند.

نگه دارنده (ریتینر)

پس از اتمام هر یک از انواع ارتودنسی ( ارتودنسی ثابت یا متحرک) از ریتینر برای ثابت نگه داشتن نتایج ارتودنسی استفاده می شود.

وکس:

بیماران می توانند برای جلوگیری از خراشیده شدن لب ها یا بافت های نرم دهان، روی براکت ها یا هر یک از قسمت های آزاردهنده ی بریس، نوعی وکس مخصوص قرار دهند.